Disperare

Zawsze to Ty bawiłaś się innymi, ja byłam zbyt dobra, miła, a może kluczowym słowem było naiwna? Ty, wielka Francesca. Brałaś co chciałaś i kogo chciałaś. Mniejsza czy wolny, żonaty, wdowiec, narzeczony, przecież wszystko czego chciałaś miało być Twoje. A przynajmniej tak Cię wychował nasz kochany tatuś, byłaś jego śliczną, mądrą, starszą córeczką, a ja młodszym niechcianym bachorem. Szczególnie moich lubiłaś zabierać i On nie był wyjątkiem. Wiedziałaś, że rzadko się zakochuję, a jeśli już to na zabój. To tylko wzmagało Twój, hmm... głód? Nie rozumiem, czemu aż tak mnie nienawidziłaś, co ja Ci takiego zrobiłam? Wiesz, że z każdym, którego zabierałaś na moim sercu pojawiała się rysa, a zabierając Jego roztrzaskałaś je doszczętnie. Oczywiście, że wiesz, zrobiłaś to specjalnie. Mój mąż poleciał do Ciebie, nie patrząc na 3 lata małżenstwa, jakbyś była czymś potrzebnym Mu do życia. Głupi był, wiedziałam, że nigdy Go nie pokochasz. Ale on tego nie zauważał i ślepo wierzył w Ciebie, tak, jak ja kiedyś ślepo wierzyłam w Niego. Ciekawi czemu ukradłaś mi Go dopiero, gdy uwierzyłam, że tym razem odpuściłaś, że mogę być szczęśliwa, że będzie dobrze. Żeby bardziej bolało? Chyba tak. Na to i kilka innych pytań już nigdy nie dostanę odpowiedzi, bo w momencie, gdy to czytasz ja już uwolniłam się od Ciebie, Niego i tego całego bólu.

Nie wiem co chciałam osiągnąć tym listem, może w końcu pojmiesz, że ranisz wszystkich dookoła. W sumie teraz jest mi to tak właściwie obojętne.

Szczęścia w dalszym "życiu", Lille Rouzier.

________________________________________________________

Jak kogoś lubię, to zrobię z niego albo skurwiela, albo normalnego bohatera. Jak kogoś nie lubię, to zrobię tylko i wyłącznie skurwiela. I jak tutaj poznać, czy kogoś "lubię", otóż tak, Kadziewicza uwielbiam, Antośka tak samo, jeszcze nie mam w planach osoby, której nie lubię. Dobra, Antoś jest stary, a wszystko co mam stare jest dziwne.